ภาษาแสก เป็นภาษาตระกูลไท-กะได ที่ใช้พูดในลาวและจังหวัดนครพนม ประเทศไทย บริเวณสองฝั่งแม่น้ำโขง ผู้พูดภาษานี้เหลือน้อยเพราะคนรุ่นใหม่หันไปพูดภาษาลาวและภาษาไทยถิ่นอีสาน(ซึ่งเป็นภาษาลาวสำเนียงหนึ่ง)มากขึ้น
ตัวอย่างภาษาแสก
ภาษาแสก จะอยู่ในตระกูลภาษาไท-กะได แต่ก็ได้มีการปะปนกับภาษาเวียดนามบางคำจึงมีลักษณะแตกต่างไปจากภาษาอีสานทั่วไป เช่น
จู้ = น้ำนม
อุ้นจ๊ก = คนดี
หอก = สามี
พา = ภรรยา
เค้า = สะพาน
ดังกึ๊น = กลางคืน
ดังแง้น = กลางวัน
สู่ = วิง
เหล่าก๊าว = เหม็นสาบ
เกดเทรา = ปวดหัว
เกดทุ่ง = ปวดท้อง
หล่อน = อร่อย
ห่อยผลั่ม = หวีผม
โคกโร้ย = ภูเขา
ลุ้ย = ลาก
ที่มา : http://th.wikipedia.org/
